We openen de vergadering aan de hand van openingsliedjes en wetten. Elke tak heeft en ander openingslied en/of wet. Tijdens de wet doen we ook de scouts- en gidsengroet. Na elke vergadering geven de leden de leiding een stevige linker.
Voor de tekst van elk liedje en elke wet klikt u in het keuzemenu links.
Waarom die tradities, zoals de openingsliederen en wetten?
Waarom zijn we eigenlijk wel scouts en gidsen, en geen Chiro of KSA? Kunnen of durven we zeggen dat iets van wat we doen ook effectief verschilt? Een aartsmoeilijke vraag, die we hier niet willen proberen te beantwoorden. Wat we wel vaststellen is dat als er ergens verschillen bestaan tussen de jeugdbewegingen, dan liggen die in de rituelen en symbolen die ze gebruiken. Wij dragen beige hemden en groene broeken, zij dragen een ander uniform. We willen daarmee uitdrukken dat wij bij elkaar horen, en zij doen net hetzelfde. En op een of andere manier drukken alle jeugdbewegingen samen dan weer uit dat zij samen in de jeugdbeweging zitten, en dat wie geen uniform draagt, daar niet in zit.
Symbolen, ze drukken iets uit, ze verbinden mensen met elkaar, die samen iets willen zeggen. Hetzelfde geldt ook voor traditie, wat letterlijk betekent ‘iets dat doorgegeven wordt’, omdat het niet iets is dat we zelf verzonnen hebben, maar iets dat van heel erg lang geleden aan ons wordt doorgeven. Het is ook iets dat we zelf doorgeven aan de scouts en gidsen die na ons komen. Daarom wordt er wel eens met een nog zwaarder woord gesproken over ‘erfgoed’. Van generatie op generatie geven scouts en gidsen hun openingliederen, hun wetten, maar ook een hele boel andere symbolen en rituelen, aan elkaar door omdat ze er belang aan hechten. Omdat ze horen bij hun manier van scout- of gids-zijn.
Wat is de scouts- en gidsengroet?
De drie vingers wijzen op de drievoudige scouts- en gidsenbelofte: de belofte tegenover zichzelf, de andere en de wereld of God. De pink onder de duim wijst op de dienstbaarheid van elke scout of gids: de sterke beschermt de zwakke. Vroeger staken mensen ook al hun rechterhand op om te tonen dat ze geen wapen bij hadden. De scouts- en gidsengroet is geen militaire groet, geen groet van ondergeschiktheid, maar een teken dat je het goed meent met elkaar.
Bij kabouters en welpen is het gebruikelijk om twee openstaande vingers te tonen in plaats van drie gesloten vingers bij hun groet. Hun belofte is immers eenvoudiger dan de latere beloftes bij gidsen en verkenners of leiding. Hun belofte concentreert zich op het ‘ik’ en op ‘de ander’, daarbij is er nog geen plaats voor de wereld of god. De kabouter- en welpengroet staat zo symbool voor de beide gespitste oren van de kabouter of welp.
Wat is een stevige linker?
Wereldwijd schudden scouts en gidsen elkaar ook de linkerhand, met de pink omlaag zodat je elkaars pinken en duimen inhaakt. De dapperste Ashanti in Afrika gaven elkaar ook een linkerhand, en je moest daarvoor redelijk koelbloedig zijn, want dan moest je je schild even neerleggen.
